Krummels, Modimolle, skryf:
Die ou Nylstroom het in 1983 my tuiste geword omdat dié dorpie ’n unieke bekoring gehad het.
Die omgewing en natuurskoon het my siel laat asemhaal en mense het saamgestaan en vir mekaar omgegee — daarom seker dat ons ’n Abraham Kriel-kinderhuis en ’n Sonstraalskool het.
Afgetredenes het die totstandkoming van Kokanje- en Bosveldsig-aftreeoorde tot gevolg gehad. Nylstroom was ’n gewilde bestemming en ’n dorp waarin ’n mens kon en wou belê.
Dinge het dramaties verander ná die totstandkoming van ’n demokratiese bestel in 1994, maar vir my was die mees ontstellende transformasie die inwoners wat minder betrokke geraak het by die prosesse en elkeen wat meer op hulself en hul eie gesinne begin fokus het. Dit het ons egter nie lank geneem om agter te kom dat die nuwe gesag nie die verskillende vlakke van bestuur suksesvol kan hanteer nie. Met kaderontplooiing en regstellende aksie het die oudinwoners van ons dorp toegekyk hoe alles wat oor jare opgebou is, begin verval het.
Sommige amptenare in magsposisies het dié tydperk van chaos gebruik om hulself te verryk en die inwoners wat eiendom en ondernemings besit het en aan wie die dorp eintlik behoort, is disrespekvol eenkant toe geskuif. Hulle moes maar net hul munisipale rekeninge betaal, terwyl die dienste agteruitgegaan en die tariewe bly styg het.
Ons het ons hoop gevestig op politieke partye se beloftes van ’n skoon en eerlike administrasie en die geïntegreerde ontwikkelingsplan (IDP) het die indruk geskep dat daar verantwoordelik begroot word en dat die behoeftes van ons dorp erken word. Daar het helaas ook niks van gekom nie en ons kan maar net wonder wat van al die geld geword het.
Die toestand van ons dorp is ’n skande.
Almal kla oor slaggate, riool wat in die strate afloop, sypaadjies wat nie netjies gehou word nie, parkies wat verniel word en ons hoofstraat waar smouse die sypaadjies oorgeneem het. Die rivier deur ons dorp is niks meer as ’n toegegroeide riool dreineringsloot waar kriminele wegkruip nie. Ons verkeersafdeling pas bykans geen wetstoepassing toe nie. Hulle het ’n gunstelingboom waar hulle bedags rus, terwyl hulle ons skoolpatrollies kon bystaan en deur wetstoepassing die doel van stopstrate en verkeersligte in die dorp kon herstel.
Die afgelope jaar het ons skuld aan Eskom drasties toegeneem en ek kan nie help om te wonder hoe lank die hofaansoeke nog sal keer dat ons die gevolge van swak betaling sal moet dra nie. Die situasie kan ook nie verbeter solank net ’n klein persentasie van die inwoners vir dienste moet betaal nie.
Indien die munisipaliteit nie ruggraat kry en dit doen waarvoor hulle betaal word nie, sal daar nooit weer geld wees om die dorp reg te ruk nie. Die geld wat wel betaal word, is nie eens genoeg om die skuld te delg nie.
Die raadslede verteenwoordig ons as inwoners en ons dorp behoort nie aan die munisipaliteit nie. Terwyl politieke partye mekaar met raadsvergaderings opponeer en elkeen probeer om sy of haar eie agenda af te dwing, ly die gemeenskap skade.
Was dit nie vir passievolle inwoners wat ons dorp se ingange verfraai, naamborde en stopstrate oprig, rommel optel en die rivier probeer skoonmaak nie, sou ek lankal moed opgegee het en agter ’n klip gaan sit en huil het. Ek het respek vir elkeen wat uit eie vrye wil sonder vergoeding ’n verskil probeer maak — meestal sonder die nodige erkenning. Is ons bereid om op te staan en te help keer dat ons dorp heeltemal verval of gaan ons bly wag vir ’n wonderwerk?
Ek vra maar net, want só kan dit nie aangaan nie.
